RPG Herberg "De zilveren lepel"

Het ging sneeuwen. Lin wist het zeker. Ze stampte een paar keer op de grond om haar voeten warmer te krijgen, terwijl ze omhoog keek, naar de witte lucht. Dit zou het teken zijn dat de winter in aantocht was.
In de verte kon ze haar herbergal zien liggen. Ze runde het nu al zo'n vijf jaar in haar eentje, sinds de dood van haar vader. En het ging best. Ach, het ging redelijk. Het kon stukken beter, maar op de een of andere manier gingen de inwoners van Breeg liever naar de Steigerende Pony voor hun dagelijkse bier. Terwijl dat van haar, al was dat haar eigen mening, stukken beter was.
Ze stapte een aantal minuten flink door, tot ze uiteindelijk voor de deur van de herberg stond. Het hout dat ze in het bos verzameld had, sleepte ze achter zich aan naar de opslagplaats, waar ze het opstapelde, en alvast wat meenam om het vuur binnen aan te maken.
Binnen stookte ze de haard op, en hing er een ketel met soep boven. Vervolgens maakte ze de keuken schoon en controleerde de hoeveelheid bier en voedsel dat nog aanwezig was. Ten slotte zonk ze zuchtend neer op een krukje bij het vuur.
Hopelijk zou ze vanavond eindelijk weer eens wat gasten ontvangen.

Ik doe ook mee.

Louise keek om zich heen, en voelde een vlok sneeuw op haar kap. Ze spoorde Maeve, haar paard, aan en reed richting het eerste de beste huis dat ze zag; Een herberg.
"de zilveren lepel" las ze. Het zag er verlaten uit. Ze haalde haar schouders op, en klopte aan. Geen antwoord. Waarschijnlijk was de waard er nog niet. Ze besloot om maar weer n's zelf iets te doen, en ging op zoek naar de stallen. Daar zette ze Maeve op stal, en liep terug, om een verborgen plekje te zoeken.

Louise zag een vrouw aan komen lopen, en die opende de deur. Louise stond op, en klopte opnieuw aan.

Norun hield de herberg vanuit het bos in de gaten. Hij zag hoe zijn object van achtervolging, een lange gestalte op een prachtig paard, zich bij de herberg had verborgen en gewacht had tot de waardin, een blond meisje dat hij al eerder in Breeg had gezien, het huis was binnengegaan.
Die Elf achtervolgde hij al dagen, want hij wist het niet zeker, maar zij bezat in alle waarschijnlijkheid iets dat hij moest hebben. Toen de waardin binnen was, stapte ze tevoorschijn en bewoog zich naar de deur, klopte aan.
Norun hield zich verstopt.

Al wachtend stond Louise voor de deur, zich afvragend waar de waardin stond. Ze kreeg het koud, en dacht aan een warme kamer met een haardvuur. Plotseling kreeg ze het idee dat ze begluurd werd. Ze pakte haar boog, en liep achteruit terug naar haar schuilplek. Ze had liever niet dat er opeens een pijl in haar borst zat, en de brief die ze af moest leveren weg was. Ze zat weer achter de houtblokken, en had het ijskoud. Ze rilde over haar hele lichaam. Het was echt heel koud...
Toen kreeg Louise een superidee: Ze ging gewoon naar de stallen! Ze stond op, en liep richting de stallen. Ze keek nog even achterom, en zag met haar scherpe ogen een gestalte in het bos staan, die haar volgde met zijn ogen.